Չեմ հիշում, թե մեր կյանքը երբ է մեկ էլ էսքան իմիտացիոն եղել: Իշխանավորները ձև են անում, թե կառավարում են, ընդդիմությունը ձև է անում, թե ընդդիմանում է ( կարևոր չէ՝ ինչի, ամեն մինի թեմա էլ փրկություն է տվյալ դեպքում), լրագրողները շատ կարևոր «սենսացիաներ» են երկնում, իբր լուրջ գործով են զբաղված:

Հայաստանում շատերը չեն պատկերացնում, թե ինչ է տալու Հայաստանին ԵՄ մտնելը, բոլորի մտապատկերում մի բան է՝ շենգեն վիզա ստանան ու անարգել «ֆռֆռան» եվրոպաներում: Իրականում Եվրոպան ոչ թե կողմ է Հայաստանի՝ ԵՄ մտնելուն, այլ դեմ է Ռուսաստանին, քանի որ մեր նման երկրի շահերը նման պարագաներում ամենահետին պլանում են գերտերությունների համար:

Վախենամ՝ ճշմարտությունից շատ հեռու չի էթնոս-ազգություն երևույթի «կենսաբանական տարիք» հասկացությունը. «հին ազգերի» էթնիկական գոյությունը ծերացել է, և նրանց ուժերը սպառվում են: Շունչը կարճանում է: Քսանհինգ տարի առաջ սկսված մեր «ազգային ազատագրական» երթը հասնում է իր չծրագրավորված հանգրվանին՝ Եվրասիային՝ ի դեմս Մաքսային միության:

Աշխարհում, կարծես թե, ամեն ինչ սկսում է ՄԻԱ-ՄԻԱ դառնալ: Խնդրեմ` երկբևեռ աշխարհը դարձավ ՄԻԱբևեռ ու հիմա երկու բևեռներում ապրող սպիտակ արջերն ու պինգվինները մի բևեռում են ապրելու, և արջերը կխժռեն պինգվիններին, կամ էլ պինգվինները կծրտեն արջերի վրա: Իշխանավորները դառնում են ՄԻԱբջիջ ու սկսում են բազմանալ կիսվելով:

Ազգերը չեն ծերանում: Պատմությանը հայտնի բոլոր անհետացած ազգերն էլ ջահել - ջահել են անհետացել: Իրանցիներն ինչո՞ւ չեն անհետանում՝ ծեր ազգ են: Ընդհակառակը, ծաղկում և բարգավաճում են: Հրեաները նույնպես հին են. ինչո՞ւ չեն անհետանում, այլ, գիտեք, թե ոնց են վարվում աշխարհի հետ: Որովհետև կառչած են մնացել իրենց անցյալից՝ Թալմուդից ու Թոռայից:

Երեկ Վատիկանում կայացել է Հռոմի պապի և Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հանդիպումը։ Տարբեր մտածողություն և արժեհամակարգեր ունեցող այս գործիչներին մտահոգում է սիրիական ճգնաժամը, այդ տարածաշրջանում քրիստոնյաների վիճակը:

Դիտում եմ ուկրաինական մայդանում կատարվող իրադարձությունները, և ակամա առաջանում են հետևյալ հարցերը: Լավ, մեր իշխանությունները դավաճան են, իրենց աթոռը պահելու համար ամեն ինչ ծախում, հանձնում են Ռուսաստանին, համարձակություն չունեն ներկայացնելու Հայաստանի պետական շահը, ունեն լեգետիմության դեֆեցիտ և այլն, և այլն, և այլն:

Մոնթեի ծննդյան 56-ամյակն է: Նոյեմբերի 25-ին: Նշվելու է շքեղորեն: Գալա-համերգով: Մոնթեն – հայկականության խտացած բյուրեղը: Անկրկնելի քարերից մեկը – մեր ինքնության:

Ազգովի պատրաստվում ենք դիմավորել աշխարհի կեսի տիրոջը, Գյումրիում մի այլ կարգի եռուզեռ է, Կիևը թքում է սեփական վարչապետի ճակատին, Յուլիան սպառնում է սպանել Յանուկովիչին, ԵՄ-ն ապշահար դիտում է, թե ինչ է կատարվում Պուտինի ՄՄ-ում, իսկ ես երկու օր անց ՄՄ-ից պատրաստվում եմ գնալ ԵՄ մտել պատրաստվող հարևան Վրաստան՝ մեքենայի անվադող գնելու համար: Այստեղ են ասել՝ ձյուն գա ճանապարհներիդ, ՄՄ…

Հայաստանը սուվերենությունը դեռ չի կորցրել։ Վտանգ կա, գուցե նույնիսկ լուրջ վտանգ, բայց ժամանակից առաջ ընկնել ու սերունդների անունից մեզ դատափետել Հայաստանի ինքնիշխանությունը կորցնելու համար չարժե։ Գրել տենց, նշանակում ա համակերպվել հնարավոր կորստի հետ, որ կարա լինի, բայց կարա և չլինի։ Ամեն ինչ մեզնից ա կախված։ Էդ Սերժը չի ծախել մեր անկախությունը, էդ մենք ենք ուզում օր առաջ ազատվել անկախությունից։ Որովհետև մենք քչից-շատից գիտենք ոնց ա պետք նվաճել անկախությունը, բայց չգիտենք ոնց ա պետք պահպանել այն։